Бүгінгі түн, көз ілдім бе, Білмедім.. Ғұмыр ма бұл сүргенім... Жанарымды жас буып жуып жаттыңыз.. Миығынан күліп тұрды түн керім Оянсам, құр сүлдерім..
Тұрады екен белдерден, қыраттардан. Армандардан, аңсатқан мұраттардан Тосылатын сан қилы сұрақтардан, Қимастығы қол бұлғап, жырақтардан, Құрбылар бар, бұл жолда жылап қалған.
Жоғалтқым келмейді екен, жанымның шамшырағын. Сол жаннан қуат алған, сан үміт, сан шыдамым. Сәулесі ғұмыр төккен, күн сынды бір құдірет Нұрымен оятады, мендегі жан шуағын.
Шағала құстай, теңізді аңсап, шарқ ұрам. Сағыныш емес, Жанымды өрті шарпыған., Өкініш емес, өрт болып бойда өрілген, Өлеңді сүйген жүректе жатыр бар кінәм.
Іңкәрлік пе едің? ізеті жаннан өшпеген, құштарлық па едің, от болып бірге кешпеген? Қаламның ұшы – сағынышыммен боялып, Тағы да, міне, мазалап отыр ескі өлең.