Жоғалтқым келмейді екен, жанымның шамшырағын. Сол жаннан қуат алған, сан үміт, сан шыдамым. Сәулесі ғұмыр төккен, күн сынды бір құдірет Нұрымен оятады, мендегі жан шуағын.
Шағала құстай, теңізді аңсап, шарқ ұрам. Сағыныш емес, Жанымды өрті шарпыған., Өкініш емес, өрт болып бойда өрілген, Өлеңді сүйген жүректе жатыр бар кінәм.
Іңкәрлік пе едің? ізеті жаннан өшпеген, құштарлық па едің, от болып бірге кешпеген? Қаламның ұшы – сағынышыммен боялып, Тағы да, міне, мазалап отыр ескі өлең.