Тағы да сталиндік ұжымдастыру немесе Қазақстандағы Ашаршылық туралы бірер сөз

Тағы да сталиндік ұжымдастыру немесе Қазақстандағы Ашаршылық туралы бірер сөз

1930 жылдардың басында Кеңестік Қазақстанда қорқынышты демографиялық апат болды. 31 мамырда елде саяси қуғын - сүргіндер мен ашаршылықты еске алу күні аталып өтіледі, ол соңғы онжылдықта шамамен бір жарым миллион адамның өмірін қиды - бұл республика халқының төрттен бір бөлігі және қазақтардың үштен бірі.
Әлеуметтік, мәдени және демографиялық осы апаттың жаңғырығы әлі де естіліп тұр. Алайда, әлемде, Батыста, Шығыста және ТМД елдерінде Қазақстанның қасіреті Холокост, Украинаның Голодоморымен салыстырылатыннан гөрі әлдеқайда аз айтылады. Аштықтың себептері қандай? Қанша адам зардап шекті? Неліктен сол кезеңдегі оқиғаларды зерттеу қиын?

Хрущев пен Брежневтің басшылығымен отызыншы жылдары аштықтан қайтыс болған миллиондаған кеңес адамдары ұжымдастыру кезіндегі бірнеше қателіктерді мойындай отырып, айтпауды жөн көрді. Барлық мәселелерде Қазақстанға 1925 - 1933 жж. Қазақ Автономиялы Кеңестік Социалистік Республикасы Компартиясы Орталық Комитетінің бірінші хатшысы Филипп Голощекин жеке айып тағылды. Кейіннен - 1941 жылы - ол көптеген басқа большевиктік шенеуніктер сияқты қырғынға ұшыраған.

1930 жылдардағы қазақстандық ашаршылықты зерттеу жұмыстары, горбачевтік Қайта құру кезінде және республика тәуелсіздік алғаннан кейін басталды: 1992 жылы үкіметтік комиссия аштықты қазақ халқының геноциді деп тану туралы шешім қабылдады, мұрағат материалдарына негізделген көптеген жұмыстар жүргізілді. 2012 жылы Астанада ашаршылық құрбандарына арналған ескерткіш ашылды.

Бірақ содан кейін, 2000 - 2010 жылдары батыс ғалымдары апатқа қатысты белсенді зерттеу эстафетасын қабылдады. Күтпеген жерден тарихшылардың бүкіл халықаралық желісі таңдалды: итальяндық Никколо Пьянчола, неміс Роберт Киндлер, француз әйел Изабель Оион және американдықтар Мэтью Пейн және Сара Камерон. Олардың барлығы 1991 жылдан кейін ашылған партия мұрағаттарының материалдарымен жұмыс істейді (НКВД мұрағаты ғалымдарға әлі де жабық). Киндлердің негізгі монографиясы («Сталиннің көшпенділері: Қазақстандағы билік және ашаршылық») орыс тіліндегі аудармасында жарық көрді.

Ғалымдар сталиндік ұжымдастыру ғасырлар бойына қалыптасқан көшпелі қазақ құрылымына алғашқы соққыны тигізгенімен келіседі - 1929 жылдан бастап бүкіл Кеңес Одағындағы шаруалар колхоздарға шоғырланды және бұл қоғамның әл - ауқатына немесе оның табиғи ынтымақтастығына ықпал етпеді. Екінші соққы - индустрияландыру және бірінші бесжылдықтың құрылысы үшін партия шаруалардан (жұмысшыларды тамақтандыру үшін) азық - түлік сатып алуға бұйрық берді. Украинада, Ресейдің оңтүстігінде, Кубаньда астық реквизицияланды, ал қазақтар үшін бұл малды бөлісуді білдірді. Алайда астық Қазақ Автономиялық Кеңестік Социалистік Республикасының солтүстік аймақтарында қайғылы салдарсыз белсенді түрде алынды. Осы соққылардың екеуі апат үшін жеткілікті болды, бірақ қазақтар үшіншіден аяқтады: отырықшы өмір салтына мәжбүрлікпен көшу. Осылайша коммунистер «артта қалған» қазақтарды үлгілі социалистік халыққа айналдыруға тырысты (сонымен бірге оларды күші ірі қараларға сүйенетін бай сатып алушылардың ықпалынан алып тастады). Алайда, апаттың басталуы туралы бірауыздан пікір жоқ. Пейн - отырықшы өмір салтына, Пьянчола - ет пен астықты жеткізуге қатаң талаптарына назар аударады. Алайда батыстың барлық ғалымдары партия үшін аштық қазақтарды Кеңес өкіметіне бағындыру құралына айналғанына сенімді.

Кэмерон 1920 жылдардағы партиялық дискуссиялар туралы әңгімелер: Ахмет Байтұрсынов сияқты біреу қазақ ауылдары қазірдің өзінде ортақ меншігі бар коммунистік қоғамның бірлігі деп мәлімдеді. Басқалары қоныс аударудың қажеттілігін мойындады - бірақ біртіндеп, бірнеше ондаған жылдар бойы. Алайда, Голощекиннің Қазақстанда жүргізген «үлкен бетбұрыс» саясаты тез арада әрекет етуді талап етті - нәтижесінде ұжымдастыру, аштық пен отырықшылық қазақ қоғамына қайтадан қалпына келмеді. Малдың 90 %- ы қырылды. Нәтижесінде Кеңестік Қазақстан ақырында айқын шекаралары бар және аз немесе аз қоныстанған, демек, мемлекеттік саясатты басқаратын аумақ ретінде қалыптасты.

Қазақтар олар үшін жойқын шаралар қабылдады деп айтуға болмайды: ұжымдастырудың алғашқы толқыны кезінде 1929 жылы көптеген территорияларда стихиялық тәртіпсіздіктер басталды, тіпті Маңғыстау аймағында партизан соғысы басталды, деп жазады Оайон. Алайда, өсіп келе жатқан ашаршылық наразылықтарды «сөндірді», ал далалық малшылар өздерінің көшеттері мен өздерін құтқару үшін эмиграцияны таңдады. 1930 жылы миллионға жуық ірі қара малы бар 35 мың отбасы Қытайға, Иранға, Ауғанстанға кетті немесе КСРО - ның көршілес аймақтарына қоныс аударды. Көші - қон 1931 жылы жалғасып, реквизицияға қатысты ең қатал болды (сол кезде мемлекет жалпы халықтың 68, 5 %- ын алды - түйе, жылқы, ірі қара, қой, ешкі, - дейді Оайон). 1931 жылы ОГПУ мәліметі бойынша 1 700 000 қазақ қашып кетті.

Зерттеушілердің жаңа ұрпағы қызықты қорытындыларға келді: Сталин қазақтардың азаптарын жақсы білетін, бірақ тағдырларын жеңілдетпегені белгілі болды. Тағы бір маңыздысы, Еуропадағы Ресей мен Украинада ыдыраудың «қолдан жасалған» қатыгездіктерімен салыстырғанда Қазақстандағы аштықтың «табиғи», табиғи табиғаты туралы идея жерленген. «Табиғаттың» нұсқалары, апаттың сөзсіз болуы тарихты эволюциялық түсіндіруге негізделеді, соған сәйкес жаңғыртудағы көшпелі қоғамдар жойылып кетеді.
Көптеген мәселелерде Батыс ғалымдары бір - бірімен келіспейді. Пьянчола үшін апат тарихы 1890 жылдары даланың жаппай шаруа отарлауынан басталады. Киндлер үшін, 1921 жылы, Азамат соғысы аяқталғаннан кейін. Киндлер мен Оайон өздерінің зерттеулерін 1945 жылға әкеліп, республиканың кейбір бөліктерінде билік көшпелі мал шаруашылығын қалпына келтіріп, мал басын қалпына келтіруге тырысқанын біледі. Зерттеушілер өз құралдарында ерекшеленеді. Оайон пікірінше, қазақ тарихындағы түбегейлі өзгерісті сипаттайтын әлеуметтік тарих аясында жұмыс істейді. Пьянчола отырықшы және көшпелі аудандарды салыстыру арқылы экономика және география құралдарына сүйенеді. Киндлер үшін басты оқиға - зорлық - зомбылық, ол зорлықтың орталықтандырылған және жергілікті түрлері туралы көп жазды. Кэмерон Кремльдің Қазақстанның дамуына қатысты саясатын қалыптастырудағы табиғи ортаның рөлін егжей - тегжейлі баяндады.

«Қазақ апатын» зерттеуде ақтаңдақтар әлі де көп. Ең айқын, әлі қанша адамның қайтыс болғандығы туралы нақты түсінік жоқ. Батыс ғалымдарының көпшілігі 1, 5 миллион цифрларды келтіреді (олардың көпшілігі - қазақтар). Сергей Максудов 1, 45 миллион этникалық қазақ пен 100 мың басқа ұлт өкілдерін береді. Кейбір қазақстандық ғалымдар 2, 5 миллионға дейін жоғары көрсеткіштер береді. Мақаш Тәтімовтің пікірінше, 1926 және 1937 жылдардағы кеңестік халық санағында, географиялық оқшаулану және көшпенділердің мемлекет тіркеуден өтпеу ниеті болғандықтан, олардағыдан аз қазақтар болған. Демек, құрбан болғандардың саны да жоғары қаралуы керек.

Оайонның мәліметтері бойынша 1 150 000 мен 1 420 000 аралығындағы қазақтар қайтыс болып, кем дегенде 600 000 адам көшіп кеткен. Қазақстанның басқа халықтарына да қатты әсер еткенін ұмытпауымыз керек: украиндықтардың екі санақ арасында 300 мыңға аз (859 396, 549 859), өзбектерде 18 мың (шамамен 100 адам) болған. Яғни, басқа этникалық топтар пайыздық жағынан қазақтардан кем түспеді (санның 12 - 30 %), - дейді Оайон.
Қазақтардың жаппай қоныс аударуы одан да күрделене түсті - Украинада да, Донда да, Кубаньда да аштыққа ұқсас «жауап» болған жоқ. Сонымен қатар, кеңестік бюрократтар КСРО - ның басқа аймақтарына немесе шетелге кеткен адамдар арасында өлгендерді тіркеудің көмегімен аштықтың орасан зардаптарын жасыруға тырысты.

Тұтастай алғанда, апаттың толық демографиялық тарихы барлық көршілес республикалар үшін, сондай - ақ Шыңжандағы сияқты архивтік деректерді мұқият жинауды қажет етеді. Аштықтан қанша адам өмір сүргенін және қанша - антисанитариялық жағдайлардан, стресстен және жаппай қоныс аударудан туындаған ауруларды (шешек, сүзек, тырысқақ) түсіну бірдей маңызды.
Қазақстандағы аштықтың аз зерттелуінің тағы бір себебі - ақпарат көздеріне қол жеткізу қиындықтары: компартиялық және басқа кеңестік мемлекеттік құжаттар орыс тілінде жазылған еді, бірақ олар сол кездегі қазақ қоғамында не болып жатқанын өте шектеулі көрсетеді. Сол жылдары қазақ тілі жазуды екі рет - арабтан латынға, одан кейін кириллицаға ауысты, бұл да дереккөздермен жұмыс жасауды қиындатады. Ақырында, Украина мен Кубань айырмашылығы, жиырмасыншы - отызыншы жылдары Қазақстанға көптеген шетелдіктер келген жоқ және жазбаша дәлелдер аз қалды.

Керімсал Жұбатқанов, Қазақ - Орыс халықаралық университетінің доценті, тарих ғылымдарының кандидаты