Кәрі ат

Кәрі ат
(Орыс халық ертегілері)
Бір қожайынның керемет жұмыскер аты болыпты. Ат қартая келе күші азайып арбаны тарта алмай, жер жырта алмайтын халге жетеді.
Бір күні атқораға кірген иесі аттың жалын сипап тұрып, былай депті:
- Сенімен қоштасатын уақыт да жетті, досым. Сен маған ұзақ жылдар адал көмекші болдың. Енді сені босатып жіберейін.
Қожайын аттың жүгенін сыпырып алып, оны ұстаға апарып беріп, былай дейді:
- Ұста, менің атыма өле - өлгенше мүжіліп тозбайтын таға соғып берші!
Ұста атқа жаңа таға соғып, тағалап береді. Иесі атты тойдыра жемдеп, орманға апарып, өз еркімен өмір сүрсін деп қоя береді.
Кәрі ат орман ішінде күні бойы тентіреп жүріпті. Кешке жақын ол аш аюды кездестіреді.
- Тоқта! – деп ақырады аю.
- Мені қайтейін деп едің? – дейді, шошып кеткен ат.
- Менің қарным аш, сені жеймін!
- Жарайды ендеше, тістерің де өткір сияқты. Бірақ алдымен күш сынасып алайық.
- Қалай сынасамыз, сонда? – деп таңданады аю.
- Ол оп - оңай. Әрқайсымыз анау жатқан үлкен тасты ұрамыз. Кім тастан от ұшқындатса, сол күшті деген сөз.
Сен ашсың ғой, бірінші баста!
Аю тастың жанына келіп, ыңғайланып тұрады да, жұдырығымен соғып қалады. Бірақ бірде - бір ұшқын жарқылдамады.
Сонда ат артқы аяқтарымен тасты теуіп жібергенде, жаңа тағаның астынан ұшқындар жылтырай жөнеледі.
Зәресі ұшқан аю қалың орманға қарай қаша жөнелді. Осыдан бері тістері ақсиған, құйрығы жер сызған, теміраяқты және онысынан ұшқын жарқылдап тұратын бір қорқынышты аң орманда жүр екен деген қауесет тарап кетеді.
Содан бері ормандағы барлың аңдар аттың маңынан жүрмейтін болыпты. Кәрі атқа да керегі осы болатын.