Баймолда болыс болғанда жұртта, жұрт болғанда "еті тірі пысықтарда" екі түрлі көзқарас болды. Бірсыпырасы — көксе ақсақалдар, бір кезде жұртты бір шыбықпен айдаған көкжалдар:
Ағай! Сізге айтатын өтінішім бар еді: үй іші кедей, әке - шешем кәрі, жұмысқа жарайтын адамдары жоқ, маған телмірумен отырады... Бірер ай демалысқа шығып, үйдің кәсібін дұрыстап берсем деп едім
Боран. Қар бораны... Қар бораны емес - ау, қан бораны!.. Желі, ұйтқып соққанда, тұншықтырып дем алғызбайды. Қары майда жабысқақ емес, тікенектей қатты; бетке тисе қарып, қаны сөліңді сорып алғандай.
Ызыңдаған ащы жел суық лебін денеге соғып, тітіркендіреді. Денені түршіктіріп, қыстың ызғарын көз алдыңа елестетеді: — Қыс келеді, қыс келеді!.. — дегендей болады.